Po przeistoczeniu następuje aklamacja, w której celebrans wymawia słowa „Tajemnica wiary”, a lud odpowiada: „Chrystus umarł, Chrystus zmartwychwstał, Chrystus powróci”. W tym wezwaniu streszcza się tajemnica odkupienia, w której uczestniczymy przez eucharystię.
Jest ona sprawowana na pamiątkę Jego śmierci i zmartwychwstania, a jednocześnie jest pokarmem na drogę ku Jego ponownemu przyjściu.

   W słowach ustanowienia eucharystii, które są wypowiadane w czasie przeistoczenia, słyszymy: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: To jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza”. Słyszymy, że przez przelanie swojej Krwi Chrystus ustanawia nowe przymierze. Wypada w tym miejscu siebie zapytać: co jest starym przymierzem, skoro w tym miejscu jest mowa o nowym?

   Kiedy Pan ustanawiał sakrament Eucharystii w czasie Ostatniej Wieczerzy, to najpierw wziął chleb, odmówił dziękczynienie, połamał go i dał swoim uczniom mówiąc: „To jest Ciało moje”. Następnie wziął kielich z winem i podał uczniom mówiąc: „Ten kielich, to Nowe Przymierze we krwi mojej”. Na końcu dodał: „To czyńcie na moją pamiątkę”. Dziś w czasie eucharystii widzimy te same gesty i słyszymy te same słowa, co wówczas. Celebrans bierze chleb, odmawia nad nim dziękczynienie, łamie i rozdaje zebranym. Podobnie czyni z kielichem wina. Kościół w ten sposób jest posłuszny poleceniu Pana, aby czynić to na Jego pamiątkę. Co jednak właściwie oznacza ta „pamiątka”? Czy eucharystia jest ledwie wpomnieniem dawnych wydarzeń? Działaniem tylko symbolicznym, czy też kryje się za nią coś więcej?

   Prefacja, o której wspominaliśmy ostatnio, a która zaczyna się od słów: „Zaprawdę godne to i sprawiedliwe” jest pierwszą częścią modlitwy eucharystycznej, która występuje w pięciu różnych wariantach. Każda modlitwa eucharystyczna obejmuje: prefację, śpiew Święty, Święty, modlitwy przeistoczenia, modlitwę po przeistoczeniu, wielką doksologię oraz uroczyste Amen. Chociaż warianty modlitwy eucharystycznej różnią się swą budową i tekstem, to jednak ich treść przed przeistoczeniem łączy opowieść o historii zbawienia.

   Po przygotowaniu darów następuje dialog księdza ze zgromadzoną wspólnotą. Zaczyna się on od słów „Pan z wami”, na co lud odpowiada „I z duchem twoim”, następnie słyszymy celebransa „W górę serca”, w odpowiedzi zgromadzeni mówią „Wznosimy je do Pana”, na co przewodniczący liturgi odpowiada „Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu”, a wszyscy potwierdzają to słowami „Godne to i sprawiedliwe”. W tym momencie ksiądz rozpoczyna modlitwę, która nazywa się „prefacją” i choć jest do wyboru kilkadziesiąt różnych wariantów tej modlitwy w mszale, to zawsze zaczyna się ona od słów: „Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne…”. Cały dialog, który usłyszeliśmy skupia się wokół jednej rzeczy: dziękczynienia. Dziękowanie jest godne, sprawiedliwe, słuszne i zbawienne. To co przeżywamy w czasie eucharystii to jest ofiara dziękczynna.

   Zwykliśmy utożsamiać ofiarę z cierpieniem i poniekąd jest to słuszne rozumowanie, ponieważ nasz Pan cierpiał na krzyżu składając ofiarę z siebie. Jednak nie możemy samej ofiary ograniczyć tylko do cierpienia. Z ewangelii jasno wynika, że tym co Jezus ofiaruje Ojcu, jest jego posłuszeństwo i miłość wobec Boga i ludzi. Widzimy to wyraźnie w Ogrójcu, gdy mówi: „Nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie”. Także nas Bóg wzywa do tego, żebyśmy składali ofiarę Bogu miłą, czyli taką, która wypływa z naszej miłości i posłuszeństwa wobec Niego. Mamy ofiarować Bogu, to co mamy najlepsze i to co jest w nas najlepsze. Ofiary nie składamy po to, żeby została zniszczona, ale po to żeby służyła pogłębianiu naszej relacji z Bogiem, prowadziła nas do większej z Nim jedności.

   W czasie przygotowania darów, które potocznie nazywamy ofiarowaniem, celebrans dolewa do wina odrobinę wody. Możemy na różne sposoby wyjaśnić symbolikę tego gestu. Na pewno jest to odniesienie do krwi i wody, które wypłynęły z boku Chrystusa po przebiciu go włócznią. Ojcowie Kościoła nauczali, że krew i woda wypływające z boku Pana są znakiem rodzącego się Kościoła, który zostaje uformowany przez sakramenty: sakrament chrztu (woda) oraz sakrament eucharystii (krew).

   Modlitwa wiernych kończy pierwszą część mszy świętej, czyli Liturgię Słowa. Zaraz po niej następuje Liturgia Eucharystyczna, którą otwiera ofiarowanie darów.
   Eucharystia ma różne nazwy, najczęściej używane to „msza święta” oraz „eucharystia”, co po grecku znaczy „dziękczynienie”. Oprócz nich funkcjonują jeszcze nazwy „Wieczerza Pańska” oraz „Najświętsza Ofiara”. Ta ostatnia nazwa wynika właśnie z charakteru liturgii eucharystycznej, którą rozpoczyna ofiarowanie darów. Wspólnota Kościoła zbiera się, aby złożyć Bogu ofiarę. Co to znaczy ofiarować? Czym jest ofiara? To są najważniejsze pytania, na które będziemy chcieli sobie odpowiedzieć w kilku najbliższych komentarzach.

   Po wyznaniu wiary następuje w liturgii mszy świętej modlitwa powszechna, inaczej zwana modlitwą wiernych. Jej druga nazwa wzięła się stąd, że intencje tej modlitwy może przedstawić zgromadzonym w kościele jeden z wiernych świeckich. Jednak warto zwrócić uwagę na jej pierwszą nazwę – modlitwa powszechna. Co to oznacza?

   Po wyznaniu wiary Kościołowi, następuje wyznanie wiary w sakrament chrztu, który Kościołowi został powierzony. Z tym sakramentem jest związane odpuszczenie grzechów, zmartwychwstanie oraz życie wieczne. Kościół i chrzest są ze sobą nierozerwalnie związane.