W drugim artykule wyznania wiary kierujemy swoją uwagę na drugą Osobę Bożą. Jest nim syn Ojca Stworzyciela. Jednak zanim nastąpi wyznanie wiary w Syna, którym jest Jezus Chrystus, to z całą mocą stwierdzamy, że jest On „jednym Panem”. Tym samym, którym jest jeden Bóg. Mówimy: „I w jednego PANA, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego jednorodzonego”.

   W wyznaniu wiary, wypowiadanym każdej niedzieli w czasie eucharystii, nazywamy Boga Ojcem i dodajemy, że jest On wszechmogącym Stworzycielem nieba i ziemi. Jest to cytat z pierwszego zdania Pisma Świętego. Tam w księdze Rodzaju czytamy, że „na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”.

   Tajemnica Trójcy Świętej, którą wyznajemy w czasie Eucharystii w wyznaniu wiary wypowiadanym po kazaniu, jest centralną prawdą wiary chrześcijaństwa. Wszystkie prawdy, którymi żyje Kościół, od tej jednej, naczelnej prawdy wpływają i ku niej także zmierzają. Nasze wyznanie wiary rozwija tę tajemnicę w opowieść o trzech Osobach Boskich: Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Każda z tych trzech części opowieści dotyczy kolejnej Osoby Boskiej w jej teologii, czyli opowieści kim ta Osoba jest w swojej istocie oraz w jej ekonomii, czyli co ta Osoba uczyniła w historii zbawienia.

   Ostatnim akordem liturgii Słowa jest Credo, czyli wyznanie wiary, które śpiewa lub recytuje cała wspólnota. Właśnie usłyszeliśmy Słowo, które kieruje do nas nasz Pan i to Słowo zawsze domaga się odpowiedzi.

   Wiemy już, że w czasie eucharystii czytamy teksty Pisma Świętego wzięte ze Starego oraz Nowego Testamentu. W Dziejach Apostolskich, w księdze, która jest w Nowym Testamencie zaraz po ewangeliach, czytamy taką opowieść:

   Święty Augustyn napisał: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym”. Po pierwszym czytaniu ze Starego Testamentu oraz zaśpiewanym psalmie responsoryjnym (to taki psalm, na którego zwrotki zaśpiewane przez kantora, cała wspólnota odpowiada śpiewając zadany refren) przechodzimy do Nowego Testamentu.

   Liturgia Słowa niedzielnej eucharystii ma zawsze ten sam schemat: pierwsze czytanie jest ze Starego Testamentu lub w okresie wielkanocnym z Dziejów Apostolskich, po nim następuje psalm responsoryjny, czyli fragment jednego z psalmów lub innych pieśni obecnych w Piśmie Świętym, po psalmie jest czytane drugie czytanie z listów Nowego Testamentu, a następnie fragment jednej z czterech ewangelii kanonicznych.

   Po odśpiewanym hymnie Chwała na wysokości oraz odmówionej kolekcie, następują czytania z Pisma Świętego. Zasadniczo Eucharystia dzieli się na dwie części: na liturgię Słowa oraz liturgię eucharystyczną. Są one także nazywane stołem Słowa oraz stołem Chleba.

   Obrzędy wstępne mszy świętej kończy modlitwa, która jest nazywana kolektą. Słowo to pochodzi od łacińskiego wyrazu colligere, który oznacza „zbierać”. Popatrzmy, co się dzieje w czasie tej modlitwy i dlaczego otrzymała ona taką nazwę. Zaczyna się ona od wezwania Módlmy się, które wypowiada celebrans i po którym zapada chwila ciszy. Jest to moment, kiedy w sercu możemy przedstawić Bogu nasze intencje, sprawy, z którymi przyszliśmy na Eucharystię. Jest to także moment, w którym wspominamy intencję, w której sprawowana jest dana msza święta. Tak jak mówiliśmy sobie o tym wcześniej, nie jest to tylko intencja księdza, ale całego zgromadzenia, nas wszystkich.

   Hymn „Chwała na wysokości Bogu”, który w niedzielę i święta śpiewamy po akcie pokuty jest najstarszym hymnem Kościoła. Zaczyna się od słów, które aniołowie skierowali do pasterzy w noc narodzin Syna Bożego w Betlejem: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.