Wiemy już, że w czasie eucharystii czytamy teksty Pisma Świętego wzięte ze Starego oraz Nowego Testamentu. W Dziejach Apostolskich, w księdze, która jest w Nowym Testamencie zaraz po ewangeliach, czytamy taką opowieść:

   Święty Augustyn napisał: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym”. Po pierwszym czytaniu ze Starego Testamentu oraz zaśpiewanym psalmie responsoryjnym (to taki psalm, na którego zwrotki zaśpiewane przez kantora, cała wspólnota odpowiada śpiewając zadany refren) przechodzimy do Nowego Testamentu.

   Liturgia Słowa niedzielnej eucharystii ma zawsze ten sam schemat: pierwsze czytanie jest ze Starego Testamentu lub w okresie wielkanocnym z Dziejów Apostolskich, po nim następuje psalm responsoryjny, czyli fragment jednego z psalmów lub innych pieśni obecnych w Piśmie Świętym, po psalmie jest czytane drugie czytanie z listów Nowego Testamentu, a następnie fragment jednej z czterech ewangelii kanonicznych.

   Po odśpiewanym hymnie Chwała na wysokości oraz odmówionej kolekcie, następują czytania z Pisma Świętego. Zasadniczo Eucharystia dzieli się na dwie części: na liturgię Słowa oraz liturgię eucharystyczną. Są one także nazywane stołem Słowa oraz stołem Chleba.

   Obrzędy wstępne mszy świętej kończy modlitwa, która jest nazywana kolektą. Słowo to pochodzi od łacińskiego wyrazu colligere, który oznacza „zbierać”. Popatrzmy, co się dzieje w czasie tej modlitwy i dlaczego otrzymała ona taką nazwę. Zaczyna się ona od wezwania Módlmy się, które wypowiada celebrans i po którym zapada chwila ciszy. Jest to moment, kiedy w sercu możemy przedstawić Bogu nasze intencje, sprawy, z którymi przyszliśmy na Eucharystię. Jest to także moment, w którym wspominamy intencję, w której sprawowana jest dana msza święta. Tak jak mówiliśmy sobie o tym wcześniej, nie jest to tylko intencja księdza, ale całego zgromadzenia, nas wszystkich.

   Hymn „Chwała na wysokości Bogu”, który w niedzielę i święta śpiewamy po akcie pokuty jest najstarszym hymnem Kościoła. Zaczyna się od słów, które aniołowie skierowali do pasterzy w noc narodzin Syna Bożego w Betlejem: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.

   Znamy już wszystkie cztery formy aktu pokuty. Po pierwszej i drugiej formie następują wezwania do Chrystusa Pana. Śpiewamy wszyscy: „Panie zmiłuj się nad nami, Chryste zmiłuj się nad nami, Panie zmiłuj się nad nami”. Wezwania te pochodzą z greckiego zawołania „Kyrie eleison”.

   Do obrzędów wstępnych liturgii mszy świętej należy także akt pokuty. Sam akt poprzedza wezwanie „Uznajmy przed Bogiem, że jesteśmy grzeszni” wypowiadane przez celebransa. To wezwanie podpowiada nam, że sam akt nie jest tylko wyznaniem grzechów, ale jest przede wszystkim uznaniem naszej grzeszności. Choć na pierwszy rzut oka wydają się być to dwie takie same rzeczywistości, to jednak zasadniczo różnią się one od siebie. Grzechy wyznajemy przed Bogiem w sakramencie pojednania, czyli podczas spowiedzi.

   Każda eucharystia jest sprawowana w czyjejś intencji. Co to oznacza? Zaraz po wezwaniu „Pan z wami”, które uświadamia nam obecność Jezusa pośród nas, następuje chwila, kiedy celebrans może podać intencję, w której modlimy się w czasie mszy świętej.