32. Przygotowanie darów życia

   Modlitwa wiernych kończy pierwszą część mszy świętej, czyli Liturgię Słowa. Zaraz po niej następuje Liturgia Eucharystyczna, którą otwiera ofiarowanie darów.
   Eucharystia ma różne nazwy, najczęściej używane to „msza święta” oraz „eucharystia”, co po grecku znaczy „dziękczynienie”. Oprócz nich funkcjonują jeszcze nazwy „Wieczerza Pańska” oraz „Najświętsza Ofiara”. Ta ostatnia nazwa wynika właśnie z charakteru liturgii eucharystycznej, którą rozpoczyna ofiarowanie darów. Wspólnota Kościoła zbiera się, aby złożyć Bogu ofiarę. Co to znaczy ofiarować? Czym jest ofiara? To są najważniejsze pytania, na które będziemy chcieli sobie odpowiedzieć w kilku najbliższych komentarzach.

 

   Sam sens czynności ofiarowania nie jest łatwy do uchwycenia. Kiedy myślimy o ofiarowaniu czegoś, to zazwyczaj rozumiemy przez to oddanie czegoś, co jest moje  komuś innemu w taki sposób, że to coś przestaje być już moje, a staje się własnością kogoś innego. Tymczasem sens ofiarowania, którego stajemy się uczestnikami w czasie eucharystii jest dużo szerszy. Będąc na mszy widzimy, że tym, co ofiarujemy, jest przede wszystkim chleb i wino (chociaż nie są i nie powinny to być jedyne rzeczy, które ofiarujemy w eucharystii, ale o tym później). Ten ofiarowany chleb i wino, wkrótce mocą Ducha Świętego, który działa wśród nas, stanie się Ciałem i Krwią Chrystusa. Zwykle chleb i wino są podawane do ołtarza przez ministrantów. Czasami zdarza się, że są one przynoszone do ołtarza w procesji przez uczestników eucharystii. Ksiądz bierze najpierw chleb i odmawia nad nim taką modlitwę: Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia. Podobną modlitwę odmawia nad ofiarowanym winem.

   Te dwie modlitwy dobrze pokazują jak szerokim i dynamicznym wydarzeniem jest ofiarowanie. Posłuchajmy jeszcze raz: Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo od Ciebie otrzymaliśmy chleb. Okazuje się, że chleb, który ofiarujemy jest wynikiem wcześniej złożonej ofiary. Ofiarował go Bóg człowiekowi w postaci ziaren zboża, które stworzył. Jednak sam chleb nie powstaje samoczynnie z ziaren. Ziarna trzeba zmielić na mąkę, a z mąki, wody i zakwasu zamieszać chleb, który zostanie upieczony. Zatem człowiek przetwarza dzięki swojej pracy ofiarę ziarna, którą otrzymał od Boga i wytwarza chleb, który przynosi, aby go znowu ofiarować Bogu. Bóg ten dar chleba (owoc ziemi i pracy rąk ludzki) swoją mocą przemieni w swoje Ciało, żeby znowu ofiarować je człowiekowi, aby ono przyjęte przez człowieka stało się dla niego chlebem życia, czyli przemieniało ludzkie życie w życie Boskie. Zatem ta symboliczna czynność ofiarowania chleba i wina skupia w sobie, jak w soczewce całe ludzkie życie, które jest darem i darem powinno pozostać.