Komentarze
5. Kapłani Boga
Po pocałunku ołtarza, celebrans podchodzi do katedry, czyli miejsca przewodniczenia i razem z całym zgromadzeniem czyni znak krzyża wypowiadając słowa: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Ten znak i wypowiadane z nim słowa mają potrójne znaczenie:
4. Pocałunek Męża
Eucharystia angażuje wszystkie nasze zmysły. Kiedy procesja z kadzidłem, które pobudza nasz węch, przychodzi do ołtarza, to wtedy ma miejsce symboliczne spotkanie Jezusa z jego Kościołem. Ołtarz symbolizuje samego Chrystusa, zatem ołtarzowi jest okazywany szczególny szacunek. Dlatego też ołtarz nie powinien być przesłaniany przez żadne dekoracje, powinien być dobrze widoczny, bo nawet najpiękniejsze kwiaty nie są w stanie nic dodać Temu, który jest „najpiękniejszym z synów ludzkich” jak śpiewamy w psalmie 45. Celebrans podchodzi do ołtarza, dotyka go dłonią i składa na nim pocałunek.
3. Zapach Boga
Usłyszeliśmy wezwanie od Pana i zebraliśmy się razem jako Kościół, w szczególnym czasie i w szczególnym miejscu. Ten czas i przestrzeń są związane przede wszystkim z naszą cielesnością, która jest dla człowieka nieodzowna do funkcjonowania. Cielesność, która jest darem od Boga.
2. Sanktuarium w czasie i w przestrzeni
Przed tygodniem usłyszeliśmy, że Eucharystia rozpoczyna się w momencie, kiedy Pan kieruje do nas swoje wezwanie, a my na nie odpowiadamy, ruszając w drogę na spotkanie z Nim. Motyw drogi jest centralnym motywem w życiu Kościoła. Kościoła, który nigdy nie pozostaje w miejscu, ale jest w ciągłym ruchu za swoim Panem, który jest Bogiem przychodzącym. U początków chrześcijaństwa „droga” była słowem, którym opisywano uczniów Chrystusa. W Dziejach Apostolskich są oni nazwani „zwolennikami tej drogi”.
I Niedziela Adwentu
Wraz z początkiem nowego roku liturgicznego, który ma miejsce zawsze w pierwszą niedzielę adwentu, chcemy rozpocząć cykl komentarzy czytanych przed każdą mszą niedzielną, których zadaniem będzie przybliżenie znaczenia Eucharystii dla wspólnoty oraz każdego chrześcijanina, który w niej uczestniczy.
Eucharystia w Lumen gentium, konstytucji Soboru Watykańskiego II, jest nazywana „szczytem i źródłem życia chrześcijańskiego”. Można i trzeba sobie zadać zasadne pytanie:
dlaczego tak jest? Co sprawia, że Eucharystia staje w centrum życia wspólnoty chrześcijańskiej?