Parafia Miłosierdzia Bożego w Oławie

   „Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez proroków”. Po wyznaniu wiary w Ojca i Syna przychodzi czas wyznania wiary w Ducha Świętego. Jest to najbardziej tajemnicza osoba ze wszystkich trzech osób Bożych. Prawdą jest, że nie za wiele o Duchu Świętym jest napisane w Starym i Nowym Testamencie, także w porównaniu z Ojcem i Synem, dużo rzadziej o Duchu wspomina się u Ojców Kościoła, czy w dokumentach kościelnych. Wielu z nas ma takie odczucie, że Duch Święty także dziś w Kościele pozostaje jakby w cieniu, że przede wszystkim na pierwszy plan wybijają się postaci Ojca i Syna Bożego. Dobrze jest wtedy sobie uświadomić, że nasze odczucia niekoniecznie zawsze pokrywają się z rzeczywistością. „Dyskretny” nie znaczy „nieobecny”.

   „I wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale, sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca”. Po zmartwychwstaniu Jezus przez czterdzieści dni ukazywał się uczniom i dawał im wskazówki, co do misji, która ich czekała – zaniesienia ewangelii, czyli Dobrej Nowiny o zbawieniu w Jezusie, całemu światu. Po upływie tych czterdziestu dni uniósł się do nieba na oczach tych, których wybrał apostołami (apostoł znaczy po grecku „posłany”). Od razu rodzi się pytanie czy Jezus musiał wstępować do nieba? Czy nie mógł zostać ze swoim Kościołem i wspomóc go w głoszeniu ewangelii? Czyżby ziemia mu się sprzykrzyła?

   „I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo”. To wydarzenie z życia Jezusa Chrystusa rzuca największe wyzwanie ludzkiemu światu. O ile jego narodziny, życie i śmierć przez ukrzyżowanie są poświadczone przez źródła pozabiblijne, tak o wydarzeniu zmartwychwstania ówcześni kronikarze i historycy milczą. Nie ma bezpośrednich dowodów wskazujących, że Jezus sam powstał z martwych i kłóci się to z naszym ludzkim doświadczeniem.

   Wcielenie Boga jest początkiem wydarzeń zbawczych, które dokonały się przez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. W dalszej części wyznania wiary stwierdzamy, że ten, który stał się Człowiekiem został umęczony, ukrzyżowany i pogrzebany, wszystko to stało się w konkretnym historycznym czasie, kiedy prokuratorem Judei był Poncjusz Piłat. Ukrzyżowanie było najbardziej haniebną śmiercią w starożytnym świecie. Była to kara przewidziana jedynie dla niewolników.

   Po przerwie wakacyjnej wracamy do komentarzy wyjaśniających poszczególne elementy eucharystii. W naszej wędrówce przez gesty, słowa, znaki i symbole zatrzymaliśmy się na drugim artykule wyznania wiary, które wypowiadamy w czasie każdej niedzielnej eucharystii zaraz po wygłoszonej przez celebransa homilii, czyli wyjaśnieniu usłyszanego Bożego słowa. Drugi artykuł wyznania wiary opowiada kim jest Pan nasz, Jezus Chrystus. Tak jak i pierwszy artykuł wyznania wiary, który dotyczy Boga Ojca, tak i drugi jest podzielony na teologię oraz ekonomię, to znaczy opowiada kim dana osoba Trójcy Świętej jest (to jest teologia) oraz w jaki sposób objawia się w ludzkim życiu i co czyni dla człowieka (to jest ekonomia).

   W drugim artykule wyznania wiary kierujemy swoją uwagę na drugą Osobę Bożą. Jest nim syn Ojca Stworzyciela. Jednak zanim nastąpi wyznanie wiary w Syna, którym jest Jezus Chrystus, to z całą mocą stwierdzamy, że jest On „jednym Panem”. Tym samym, którym jest jeden Bóg. Mówimy: „I w jednego PANA, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego jednorodzonego”.

   W wyznaniu wiary, wypowiadanym każdej niedzieli w czasie eucharystii, nazywamy Boga Ojcem i dodajemy, że jest On wszechmogącym Stworzycielem nieba i ziemi. Jest to cytat z pierwszego zdania Pisma Świętego. Tam w księdze Rodzaju czytamy, że „na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”.

   Tajemnica Trójcy Świętej, którą wyznajemy w czasie Eucharystii w wyznaniu wiary wypowiadanym po kazaniu, jest centralną prawdą wiary chrześcijaństwa. Wszystkie prawdy, którymi żyje Kościół, od tej jednej, naczelnej prawdy wpływają i ku niej także zmierzają. Nasze wyznanie wiary rozwija tę tajemnicę w opowieść o trzech Osobach Boskich: Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Każda z tych trzech części opowieści dotyczy kolejnej Osoby Boskiej w jej teologii, czyli opowieści kim ta Osoba jest w swojej istocie oraz w jej ekonomii, czyli co ta Osoba uczyniła w historii zbawienia.