13. Przygotowanie zbawienia

   Liturgia Słowa niedzielnej eucharystii ma zawsze ten sam schemat: pierwsze czytanie jest ze Starego Testamentu lub w okresie wielkanocnym z Dziejów Apostolskich, po nim następuje psalm responsoryjny, czyli fragment jednego z psalmów lub innych pieśni obecnych w Piśmie Świętym, po psalmie jest czytane drugie czytanie z listów Nowego Testamentu, a następnie fragment jednej z czterech ewangelii kanonicznych.

   Czytania liturgiczne podzielone są na trzy lata: rok A, B i C. W roku A czytamy teksty z ewangelii według świętego Mateusza, w roku B z ewangelii według świętego Marka, a w roku C z ewangelii świętego Łukasza. Ewangelia według świętego Jana jest czytana w niektóre niedziele okresów silnych, to znaczy okresów Adwentu, Bożego Narodzenia, Wielkiego Postu oraz okresu wielkanocnego. Także w roku B w czasie wakacji słyszymy fragmenty ewangelii Jana, uzupełnia ona wtedy ewangelię świętego Marka, która jest najkrótsza z wszystkich ewangelii.
Pierwsze czytania ze Starego Testamentu opowiadają jak Bóg przygotowywał ludzkość na swoje przyjście w ciele. Przez przymierze zawarte najpierw z Abrahamem, a później z narodem izraelskim objawił się w historii jako Pan, Wyzwoliciel i Stworzyciel. To On wyprowadził najpierw Abrahama z Ur Chaldejskiego i dał mu w posiadanie ziemię Kanaan. Kiedy jego ród się rozrósł i zszedł do Egiptu, Bóg wciąż się nimi opiekował. Nie zapomniał o swych obietnicach także wówczas, gdy Egipcjanie zniewolili Izraelitów. Powołał wtedy i posłał do faraona męża imieniem Mojżesz, który był największym prorokiem Pierwszego Przymierza. To on stał się pomocnikiem Boga i poprowadził lud Izraela wyprowadzając ich z Egiptu pod górę Synaj. Tam Bóg zawarł z całym domem Izraela przymierze i nazwał ich swoim synem umiłowanym. Po czterdziestu latach wędrówki przez pustynię, gdzie Bóg przygotowywał i oczyszczał Izraelitów, ale także troszczył się o nich karmiąc ich manną, chlebem z nieba i pojąc wodą ze skały, weszli oni w końcu do Ziemi Obiecanej. Tam osiedli, a Bóg zamieszkał wśród w nich w swojej świątyni na jednym ze wzgórzy Jerozolimy. Niestety po jakimś czasie Izraelici odwrócili się od swojego Boga i zaczęli czcić pogańskich bożków ludów, z którymi sąsiadowali. Nie chcieli korzystać z opieki Bożej, uważając, że sami sobie poradzą, że sami zasłużą na swoje zbawienie. Ich egotyzm i pycha doprowadziły ich do upadku. Najpierw ich kraj najechały wojska asyryjskie uprowadzając do niewoli dziesięć północnych plemion izraelskich a po kolejnych stu latach najechał ich ziemię babiloński król Nabuchodonozor i dokończył dzieła zniszczenia burząc Jerozolimę oraz świątynię – Dom Boży. Chociaż wydawało się, że przepadnie pamięć o Izraelu, to jednak Bóg nie zapomniał o swoim ludzie. Sprowadził ich z powrotem z wygnania do ich ziemi i pozwolił odbudować świątynię. Jego prorocy zaś zapowiedzieli, że nadejdzie taki czas, gdy pośle im wybawiciela, Mesjasza, który odzyska tron Dawida i przywróci utracone królestwo. Z tą nadzieją na wybawienie i uwolnienie Izraelici weszli w czas Nowego Przymierza.