16. Odpowiedź na Słowo

   Ostatnim akordem liturgii Słowa jest Credo, czyli wyznanie wiary, które śpiewa lub recytuje cała wspólnota. Właśnie usłyszeliśmy Słowo, które kieruje do nas nasz Pan i to Słowo zawsze domaga się odpowiedzi.

Zatem odpowiedzią wspólnoty na Słowo skierowane do niej jest wyznanie wiary. Pisze o tym święty Paweł w swoim liście do Rzymian: „Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. I jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia”. I dalej pisze Paweł: „Dlatego wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa”.  

     Najwłaściwszą odpowiedzią na słowo tego, który jest Słowem, jest odpowiedź wiary, że On faktycznie jest naszym Bogiem. Wyznanie, które wypowiadamy w czasie eucharystii jest tak zwanym wyznaniem nicejsko – konstantynopolitańskim. Zostało ułożone w czasie soborów ekumenicznych w IV i V wieku po Chrystusie. Od tego czasu stało się wizytówką każdego chrześcijanina. W czasie prześladowań należało tekst Credo utrzymywać w tajemnicy, nauczyć się go na pamięć i nie udostępniać go poganom. Nie wolno go była także zapisywać, jedynym miejscem zapisu wyznania wiary mogło być tylko serce chrześcijanina. Credo było znakiem rozpoznawczym chrześcijan. Przybyły w nowe miejsce chrześcijanin musiał wyrecytować Credo zanim został przyjęty do nowej wspólnoty. W pierwszych wiekach Kościoła na trzy tygodnie przed Wielkanocą, w czasie której chrzczono dorosłych katechumenów, w czasie przygotowań do chrztu, biskup przekazywał kandydatom do tego sakramentu tekst wyznania wiary, który oni mieli nauczyć się na pamięć i w kolejną niedzielę wypowiedzieć go samodzielnie, jako odpowiedź na przekazaną im w Kościele wiarę.

   Credo stanowi o tożsamości chrześcijan. Opowiada kim jest Bóg i co uczynił dla człowieka. Zasadniczo tekst wyznania wiary dzieli się na trzy części. Każda część odpowiada o jednej Osobie Boskiej i dzieli się na kolejne dwie części. Pierwsza z nich to opowieść o naturze danej Osoby Boskiej, to znaczy kim ona jest. Druga zaś to ekonomia zbawienia , czyli opowieść o tym, co dana Osoba Boska uczyniła dla człowieka.

   Credo zaczyna się prologiem, w którym stwierdzamy: Wierzę w jednego Boga. To zdanie podkreśla jedność Boga, w którym nie ma podziału, pomimo, tego że istnieje On w trzech Osobach. Zawiera się tu ta przedziwna tajemnica, że Bóg pozostaje jednym, choć jest w trzech Osobach. Święty Augustyn swego czasu spacerował brzegiem morza rozmyślając o Bogu. Spotkał chłopca, który przelewał wodę z morza do dołka, który wykopał na plaży. Augustyn zatrzymał się przy nim i zaczepił go słowami, że to nie jest możliwe, aby udało mu się przelać całą wodę z morza do tego wykopanego dołka. Wtedy chłopiec odpowiedział mu, że prędzej on przeleje morze do dołka, niż Augustyn zrozumie, co to znaczy, że Bóg jest jeden w trzech Osobach. Już początek wyznania wiary stawia nam wymóg pokory wobec tajemnicy, przed którą stajemy.